Παρά

σηκώνομαι
στάθηκα
τρέχω
σύρθηκα
σκαρφαλώνω
γδάρθηκα
περπατώ
πάνω προς
ψηλά
ψηλά πιο
ψηλότερα
ψηλότατα
χέρια απλώνω
μάτια ανοίγω
μπροστά γέρνω
λυγίζοντας χωρίς
πέφτοντας
αιωρούμενος
πέφτω
πετώντας
πετάω
πετάω
πετάω
πετάω
πετάω
πετάω
πετάω
πετώ
πατώ
παραπατώ
παρά
πατώ
και θέλω
να πέσω
πέσω
πέσω
πέσω
πέσω
πέσω
πέσω
πέφτω
παραπαίοντας
μέσα σου
μέσα μου
σκέψη δίχως
την
παρά
μικρή
πετώντας
πετώντας
πετώντας
πετώντας
βυθιζόμενος
με πέταγμα χωρίς
σηκώθηκα
στέκομαι
έτρεξα
σέρνομαι
σκαρφάλωσα
γδέρνομαι
περπατώ
χαμηλά
χαμηλά πιο
χαμηλότερα
χαμηλότατα
χέρια ανοίγω
μάτια απλώνω
πίσω γέρνω
λυγίζοντας με
πέφτοντας
αιωρούμενος
πετώντας
πετάω
πετάω
πετάω
πετάω
πετάω
πετάω
πετάω
πετώ
πατώ
παρά
πατώ
παρά
μιλώ
παρά
δακρύζω
παρά
χαμογελώ
μπορώ δεν
κλάψω να
και σου γελώ
γελώ
γελώ
γελώ
γελώ
γελώ
χάμω
γελώ
πετώντας
πετώντας
δάκρυα
που θέλω
κρύψω να
σαν αρχές υπάρχουν
που τέλη μοιάζει
να μην έχουν
και φοβάμαι
να αρχίσω
να γελώ
με τέλος χωρίς
και θέλω
να σκαρφαλώσω
να σκαρφαλώνω
να πετάξω
να πετάω
να πετώ
με φτερά χωρίς
με χέρια απλωμένα χωρίς
με χέρια ανοιχτά χωρίς
χέρια άλλα να ανοίξω δεν
και θέλω
να πετάξω
να πετάω
να πετώ
με χέρια κλειστά χωρίς
με χέρια ανοιχτά χωρίς
με χέρια απλωμένα χωρίς
με μάτια ανοιχτά
μέσα
μέσα
πιάσε με
κράτα με
να πετάξω
να πετάω
να πετώ
άσε με
και αν
με δεις
κλαίω να
τον αέρα
ρώτα μην
και άσε με
να
παρά
μιλώ
παρά
γελώ
παρά
πατώ
παρά
πετώ
παρά
πέσω
παρά
πέφτω
μέσα μου
μέσα σου

Ν[ο]ήματα

πρόσωπο με παλάμες σκεπάζω
μάτια ανοιχτά
σκοτάδι σχεδόν
δάχτυλα ανοίγω αργά
σχισμές φωτός
μάτι αριστερό σαν μακρινά να μην βλέπει καθαρά
μάτι δεξιό σαν κοντινά να μην βλέπει καθαρά
μεγάλωσα
θαυμαστικό
ερωτηματικό
χαμόγελο
μάτια σφίγγω
ανοίγω
πρόσωπο ελευθερώνω
φρύδια ανακατεμένα νοιώθω
μισητό ανακάτεμα
δάχτυλα στα φρύδια ακουμπώ
κατευθύνσεις σιάζω
τσιγάρο ανάβω
στο μάτι καπνός
δακρύζω
χείλη αγγίζω
σκέψεις καθαρίζω
ερωτηματικό
θαυμαστικό
χαμόγελο

Φύλλα

στην αυλή βγαίνω. μέσα μπαίνω. στον διάδρομο περπατώ. έξω βγαίνω. μόμπυ που ακολουθεί. την ώρα όλη. και σαν κάθεται στα πλακάκια ανεβάζει το βλέμμα. να παρακολουθεί. όσο μεγαλώνει τόσο τρέχει. δίπλα μου. μπροστά μου. πίσω μου. τόσο κοιτά στο βλέμμα μέσα. σαν κάτι να θέλει να πει. έξω βγαίνω. να μαζέψω. πούπουλα. φύλλα. καφέ. κόκκινα. κίτρινα. πράσινα. που με ένα άγγιγμα πέφτουν. σε φύλλα άλλα. στα πλακάκια. να σκορπιστούν. να μαζευτούν.
συμβαίνουν τόσα. φεύγουν οι σκέψεις. και ακουμπούν τα φύλλα. που με ένα άγγιγμα πέφτουν. σε φύλλα άλλα. στις γλάστρες μέσα. στο χώμα πάνω. στα πλακάκια. να σκορπιστούν. να μαζευτούν. να σκορπιστούν. να παρασυρθούν. στον αέρα. στην σκούπα. τα συγκεντρώνω. ανεβοκατεβαίνω σκαλιά. παρατηρώ τα φύλλα. στο φαράσι πάνω. που μερικά σκορπίζονται με τον αέρα. σκέφτομαι. δεν σκέφτομαι. μένω απλά στην αυλή. να σκουπίζω και. ξέροντας πως σε ένα λεπτό όλο και κάποιο φύλλο άλλο θα πέσει. σαν το αγγίξει ο αέρας. ανεβοκατεβαίνω σκαλιά. γιατί δεν κατεβάζω την σακούλα κάτω; ίσως να θέλω να παρατηρώ τα φύλλα. πριν μαζευτούν. ή σκορπιστούν. ή μείνουν στα κλαδιά πάνω. ή και όλα αυτά. σαν ολαύτια. χαμογελώ κάθε φορά. με τις λέξεις που σχηματίζει το μυαλό. σε όλα αυτά.
γουλιά καφέ. καπνός. αριστερά κοιτάζω. παρατηρώ την σκόνη. και γύρω από ένα σχήμα. με σκόνη χωρίς. μίας στήλης που απλά δεν είναι εδώ. χαμογελώ. σαν να έφτασαν στον προορισμό τους. ήχοι. σκέψεις στριμώχνονται στο μυαλό. σηκώνομαι. μόμπυ κεφάλι σηκώνει. με βλέμμα αγωνιώδους παράκλησης. έλα βρε μομπάκο. ύπνο τώρα. σε λίγο βόλτα. μόλις πριν πήγαμε. σε λίγο.
λέξεις διαβάζω. σε χαρτιά διπλωμένα. στην θέση των φτερών.
είναι που πήγαμε εκείνη την βόλτα. σαν να είναι αυτό. σε θυμάμαι. χαρούμενο. ερωτευμένο. να περπατάς. δίπλα στην θάλασσα. σε ταξίδια. δικά σου. τι κι αν δίπλα στην θάλασσα δεν ήταν. θάλασσα έβρεχε ο ουρανός. και περπατήσαμε. ανάμεσα. σηκώνομαι. τα χαρτιά να διπλώσω. τα φύλλα να ανοίξω. να τα ακουμπήσω εκεί. στα κλικ δίπλα. χαμογελώ. το ένα είναι εδώ μόνο πλέον. σαν να έφτασε στον προορισμό του.
στην αυλή βγαίνω. μέσα μπαίνω. στον διάδρομο περπατώ. έξω βγαίνω. παρατηρώντας τα φύλλα. άλλα να σκορπιστούν. άλλα να μαζευτούν. άλλα να μείνουν στα κλαδιά. άλλα να αλλάζουν χρώματα. σαν τηλεοπτική σειρά. με συνεχιζόμενα αυτοτελή επεισόδια. που κύκλοι ολοκληρώνονται. και συνεχίζουν. τόσο αυτοτελή. και τόσο συνεχιζόμενα. με πρωταγωνιστές ίδιους. με νέους. με δεύτερους ρόλους. με τρίτους. με πίσω από τις κάμερες. προσπαθώντας να κατανοήσω ακόμα μία φορά αν η ζωή αποτυπώνεται στην τέχνη. ή η τέχνη αποτυπώνεται στην ζωή. σαν μερικά σενάρια της ζωής και στιγμές αυτής είναι πέρα από κάθε λογική. πέρα από κάθε υπερβολικά ευφάνταστο επεισόδιο.
τα παρατηρούσα και χθες. ακολουθώντας την κίτρινη γραμμή. σκεφτόμουνα τις λέξεις που δίνονται σε μερικά πράγματα. σωτηρία. σε κάτι που μοιάζει σωτηρία να μην έχει. ίσως για να γευόμαστε την (ψευδ)αίσθηση της προσπάθειας. ακόμα και της ελπίδας. γραμμές που ξαφνικά καθημερινότητα γίνονται. και ξαφνικά καθημερινότητα θα σταματήσουν να είναι. με σωτηρία χωρίς.
και ίσως πληγές στην θέση των φτερών δεν είναι τα πούπουλα που μένουν. μα τα φτερά τα ίδια. και δεν είναι που δεν μπορείς να κλάψεις. είμαι σίγουρος. σε είδα. τα μάτια θολά. και ξέρεις; ξέρω ότι ξέρεις πλέον. και αισθάνομαι μία γλυκύτητα. μίας παλάμης σαν τυλίγει μία παλάμη άλλη. αισθάνομαι μία γλυκύτητα. σαν δάχτυλα πλέκονται μεταξύ τους. μόνο αφή. μόνο να σε κρατάω από το χέρι. το μυαλό άδειο από σκέψεις. μόνο αφή. να κοιτάζω μπροστά.
στην αυλή βγαίνω. μέσα μπαίνω. έξω βγαίνω. τόσες σκέψεις στριμωγμένες. άλλες που μιλούν. άλλες που σιωπούν. άλλες που ακούγονται. άλλες που χαμογελούν. χαμογελώ στον ήχο. θα πάω την επόμενη φορά. στην μόνικα ντε. δύο φορές ήταν να πάω. μα δεν. σαν δύο πληγές στην θέση των φτερών. που πονούσαν ακόμα. με πόνο τόσο διαφορετικό. και τόσο ίδιο. σαν την απόσταση που έχει η αλήθεια. από την μη αλήθεια. σαν την απόσταση ενός φύλλου. από τον κορμό. από φύλλο άλλο. σαν την απόσταση. του εαυτού σου. από σένα.
και την είδα ξαφνικά σε συναυλία άλλη. και σκέφτηκε το μυαλό να την προλάβω να της μιλήσω. αυτή πρέπει να ήταν. έμοιαζε απίστευτα. να της πω. και τα έχασα. τι να της έλεγα; θα μπέρδευα τα λόγια μου. και πιθανό να μην καταλάβαινε το παραμικρό. και έμοιαζε τόσο απλή. τόσο αληθινή.
σαν την βόλτα που πήγαμε.
σαν τις παλάμες που τυλίξαμε.
σαν τα φύλλα που χρώματα αλλάζουν. που πέφτουν. που μένουν.
που ξαναβγαίνουν.
πάμε μόμπυ. βόλτα.
πάμε πάμε

Σημασίες

λένε ότι είναι εντάξει να φοβόμαστε
σημαίνει πως έχουμε κάτι να χάσουμε
όσο περισσότερα χάνουμε ίσως τόσο λιγότερο φοβόμαστε
και ίσως φοβόμαστε περισσότερο τα περισσότερα
όχι τόσο μην τύχει και χάσουμε περισσότερα
μα μην δεν προλάβουμε να ζήσουμε τα λιγότερα
ίσως ακόμα και να τα ονειρευτούμε
καθώς είτε ξαφνικά είτε βαθμιαία
η στιγμή πάντα εδώ ήταν
είναι
τότε κατάλαβα πώς η ζωή είναι

λέμε ότι είναι εντάξει να φοβόμαστε
σημαίνει πως έχουμε κάτι να χαμογελάμε
τώρα κατάλαβα πως η ζωή είναι
χαμογελώντας

Σκιές

στην πόρτα ακουμπώ. ίσως ανήμπορος. ίσως αδύναμος. και το μόνο που μπορώ να κάνω να χαμογελώ. μπροστά σου. ίσως κρύβομαι. φανερά. χαμογελώντας. χορεύοντας.
το κουδούνι της πόρτας μου χτυπάς. ανοίγω. στο τηλέφωνο μου μιλάς. ακούω. προσπαθώντας να χαμογελάσω. δεν βρίσκω λέξεις να σου πω. παρά μόνο να χαμογελώ. να προσπαθώ. κοιτώ τα τόσο παιδικά σου μάτια. στο τόσο ξαφνικά ζαρωμένο πρόσωπο. και χαμογελάς. με τα τόσο παιδικά σου μάτια. χαμογελάς.
σκοτεινιάζεις. σαν σφίγγεις τις ρίζες από τις τρίχες των μαλλιών σου με αποσυντονίζει. με κάνει να αισθάνομαι τόσο ελάχιστος. σε αυτήν την άφωνη απόγνωση. δεν βρίσκω λέξεις για το συναίσθημα αυτό. και μοιάζει να μου τελειώνουν τα λεξικά.
χαμογελάς. σε λέξεις νέες. σκιές. εξετάσεις. βιοψία. αποτελέσματα. περικάρδιο. αποκλειστικές. για τον μικρό σου αδελφό. που όσο και μεγάλος. πάντα ο μικρός σου αδελφός είναι.
χαμογελάς. με αυτό το ήρεμα μελαγχολικό χαμόγελο. μίας απόγνωσης. ίσως και αισιόδοξης. με συναισθήματα οικεία. στο τηλέφωνο μου μιλάς. το κουδούνι της πόρτας μου χτυπάς. και μου μιλάς. και σε ακούω. χαμογελώ. σαν με αποκαλείς πότε τάκη. πότε λάμπη. και θέλω να σου πω βασίλη με λένε βρε μαμά.
σε ρώτησα πώς έσπασε το κλαδί. σαν βγήκα στην αυλή. και σπασμένο το είδα. δεν ήξερες να μου πεις. και ο μπαμπάς το ίδιο. έχει πολλά κλαδιά μου είπε. το κλάδεψα. το μάζεψα. και θέλω να σου δείξω το νέο που εμφανίζεται. μα θαρρώ το βλέπεις ήδη.
σκοτεινιάζεις. χαμογελάς. και μου μιλάς. και σε ακούω. χαμογελώ. σαν με αποκαλείς πότε τάκη. πότε λάμπη. και θέλω να σου χαμογελάσω βασίλη με λένε βρε μαμά. μα θαρρώ το ξέρεις ήδη.

Φωτάκια

να ξημερώσει κόντευε
κάθισα δίπλα στα φωτάκια τα δύο
στο τζαμάκι μέσα
τσιγάρο άναψα
αφουγκραζόμενος
εικόνες σκέψεις μυρωδιές
ήχους πίσω από την πόρτα την μισάνοιχτη
ανακατεμένους με την ανάσα
και του μόμπυ
χαμογέλασα
ίσως και να αγχώθηκα
με όλα αυτά που ξεχασμένα έμοιαζαν
μα ξεχασμένα μοιάζουν να μην είναι
σαν βυθίζεσαι στην απλότητα
ενός φιλιού
απτά οικείου
σαν πάπλωμα τσαλακωμένο
και με όλα αυτά που αναζητούν την ασφάλεια της οικειότητας
να ξεγλιστρήσουν
σαν να πανικοβλήθηκα τα δευτερόλεπτα εκείνα
που τον διακόπτη δεν έβρισκα
του κρυφού του φωτισμού
συνειδητοποιώντας το πέρασμα του χρόνου
στο προσπέρασμα στιγμών
χαμογέλασα σαν φωτίστηκε
σαν παιδί μικρό που ανακαλύπτει τον κόσμο όλον
ενός κρυφού φωτισμού
που τόσο φανερός μοιάζει να είναι